Προσπαθούσα τις προάλλες να καταλάβω γιατί ανήκω και εγώ σε ένα κοινωνικό δίκτυο όπου μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου με αγνώστους αλλά και εκείνοι με εμένα.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα που συνοψίζεται στη φράση “Μοιράζομαι άρα υπάρχω”. Αυτή η φράση εδραιώθηκε θριαμβικά μέσα στη δεκαετία που διανύουμε, τα 10’s, αντικαθιστώντας(;) το προηγούμενο “Σκέφτομαι άρα υπάρχω” του Ρενέ.
Σκέφτηκα ότι αν για παράδειγμα αν μια φωτογραφία υπάρχει απλά στους φακέλους του κινητού μας ή στο σκληρό μας δίσκο, έχει μηδενική αντικειμενική αξία και Χ υποκειμενική αξία. Αν όμως αυτή την φωτογραφία την μοιραστείς σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο αποκτάει αμέσως αντικειμενική αξία η οποία σε πολλές περιπτώσεις απογειώνεται και μετριέται σε likes, reshares κλπ αναλόγως σε ποιο κοινωνικό δίκτυο εξεδόθη.
Πάλι πίσω στην διαδικασία του μοιράσματος των φωτογραφιών μας δεν υπάρχει τίποτα κακό κατά την γνώμη μου, τα κοινωνικά δίκτυα είναι το blank space των φωτογράφων, είναι το μέρος όπου τα έργα τους βρίσκουν αντίκρυσμα και αναγνώριση από την διασυνδεδεμένη ανθρωπότητα.Κατά κάποιο τρόπο και ανεξαρτήτως περιεχομένου, ο εκθεσιακός χώρος ή η γκαλερί έχει χάσει την υλική του υπόσταση και έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο, στο οποίο πλέον φιλοξενούνται τα φωτογραφικά μας έργα.
Κατά συνέπεια από την πλειοψηφία των φωτογράφων(τελικά είμαστε όλοι φωτογράφοι;) δεν προκύπτει η ανάγκη για εκτύπωση των έργων τους, προκύπτει όμως η ανάγκη για διαμοιρασμό τους. Στους γρήγορους ρυθμούς του μοντέρνου τρόπου ζωής εκατομμύρια φωτογραφίες ανεβαίνουν κάθε ώρα, των οποίων η διάρκεια ζωής εξαρτάται από αλγόριθμος οι οποίοι είναι προγραμματισμένοι να τις κρατήσουν στην “πρώτη σελίδα” των φορτωμένων timeline μας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μετά την πρώτη σελίδα οι φωτογραφίες μας σπανίως ξαναβλέπονται κάτι που αποδεικνύει πως ανεξάρτητα από την άφθαρτη φύση της ψηφιακής φωτογραφίας(υπάρχει κάποιος σκεπτικισμός και για αυτό: εδώ και εδώ)ο τρόπος που λειτουργούν τα κοινωνικά δίκτυα ευνοεί το εφήμερο.
Το ερώτημα λοιπόν που αναπόφευκτα μπαίνει είναι αν και κατά πόσο η διατήρηση της φωτογραφίας σε ψηφιακό αρχείο δίνει στα έργα διάρκεια στο χρόνο και φυσικά το ίδιο ερώτημα τίθεται για τα εκτυπωμένα έργα μας. Επίσης ποιος είναι ο σκοπός μας πίσω από τον διαμοιρασμό φωτογραφιών αν όχι για να διατηρήσουμε την ψηφιακή μας ύπαρξη κερδίζοντας εφήμερη αντικειμενική αξία. Επίσης στο ενδεχόμενο μιας επικείμενης ψηφιακής συσκότισης όλα τα αρχεία θα αχρηστευθούν και θα χάσουν την αντικειμενική και υποκειμενική αξία τους.
Στην προσπάθειά μου λοιπόν και εγώ να διαιωνίσω ή να δώσω μια φευγαλέα δημοσιότητα στα έργα μου αποφάσισα να αναδημοσιοεύσω τις 10 πιο αντικειμενικά άξιες φωτογραφίες μου σύμφωνα με τα likes από το instagram μου. Στα έργα λοιπόν που ακολουθούν δεν θα δείτε κάποιο storyline αφού κάθε μια από τις φωτογραφίες έχει τραβηχτεί σε διαφορετικό τόπο και χρόνο ή μήπως θα δείτε;
Ευχαριστώ πολύ,
Μπάμπης Γιαννικάκης
Υ.Γ. Το 2016 ήταν δύσκολο αν και νομίζω ότι δεν είναι η χρονιά αλλά τα χρόνια, ωστόσο ήταν το πρώτο έτος για το site μου και μέχρι τώρα τα πάει πολύ καλά. Εύχομαι το 2017 να είναι καλύτερο για όλους μας.
Babis Giannikakis takes photos 