For english version of this interview please press here
Η Γεωργία Πονηράκου ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως φωτογράφος. Το φωτογραφικό της έργο απογειώνεται καθώς αναδεικνύει την αφοπλιστική γοητεία και ειλικρίνεια του συνηθισμένου.
Παρακάτω ακολουθούν πέντε ερωτήσεις, τις οποίες είχε την ευγενική καλοσύνη να μου απαντήσει και αφορούν το έργο της ως καλλιτέχνιδα.
– Πως ξεκίνησες με την φωτογραφία;
– Ξεκίνησα κάποια χρόνια πριν με τα σεμινάρια του ΠΟΦΠΑ. Ήταν η πρώτη επαφή που είχα με την καλλιτεχνική φωτογραφία και με το φιλμ στο οποίο επιστρέφω συχνά από τότε κυρίως λόγω των υφών και των χρωμάτων που συναντά κανείς σε αυτό.
– Στο έργο σου θέτεις τα όρια της ιδιωτικότητας αλλά και της προσωπικής ζωής σε μια συνεχή πίεση. Πιστεύεις ότι ένας φωτογράφος πρέπει να βάζει όρια στην καλλιτεχνική δημιουργία ούτως ώστε να αποφύγει να μετατραπεί ο ίδιος σε ηδονοβλεψία ή ακόμα και να πέσει ο ίδιος θύμα ηδονοβλεψίας;
– Στην εποχή μας όλοι είμαστε εν δυνάμει voyeurs ή θύματα voyeurism. Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι κι αυτό είναι θέμα οπτικής: το να θέτεις όρια όταν δημιουργείς, από φόβο μήπως συμβεί κάτι που θα ξεφύγει από τον έλεγχό σου, μοιάζει με αυτολογοκρισία. Στις φωτογραφίες μου, το θέμα πολλές φορές είμαι εγώ και η ιδιωτική μου ζωή, αλλά αυτό σαν πλαίσιο παρατήρησης θα ήταν στείρο, αν έμενε μόνο εκεί. Οι προεκτάσεις είναι που κάνουν την εκάστοτε δουλειά σημαντική κι όταν σκέφτομαι τη δουλειά μου, δεν μπορώ να τη συνδέσω με ηδονοβλεψία: ένας θεατής που αποσκοπεί μόνο σε αυτό πολύ πιθανό να είναι εγκλωβισμένος σε μονήρεις και ίσως δυστυχισμένες σκέψεις.
– Μεγάλη μερίδα σύγχρονων φωτογράφων έχει στραφεί θεματικά στο τετριμμένο, σε αυτό που δεν είναι εκεί για να εντυπωσιάσει Πιστεύεις ότι αυτό οφείλεται σε κάποιο λόγο; Τοποθετείς τον εαυτό σου κάπου μέσα σε όλο αυτό;
– Η καθημερινότητα είναι πιο εύληπτη όταν την φωτογραφίζω. Θυμάμαι καλύτερα, αποκωδικοποιώ καλύτερα, βλέπω καλύτερα. Το τετριμμένο είναι κομμάτι της ζωής μας: για άλλους μεγάλο για άλλους μικρότερο. Ίσως συμβαίνει αυτό που λες από μια ανάγκη μας για αναγνώριση των πιο σημαντικών πραγμάτων· αυτών που δεν σχετίζονται πάντα με ηρωισμούς ή δύσκολες έννοιες αλλά με πιο απλά (όχι απλοϊκά) σημεία, που όμως μας καθορίζουν εξίσου σαν ανθρώπους.
– Πόσο δύσκολο είναι για μια σύγχρονη γυναίκα να χωρέσει στην ζωή της την υπερβατικότητα και την αφοσίωση που απαιτεί η τέχνη;
– Μια αυθόρμητη απάντηση σε αυτό θα ήταν “όσο και στον κάθε σύγχρονο άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου”. Κακώς υπάρχει ανισότητα και στον τομέα της τέχνης. Δυστυχώς, δεν θεωρείται αυτονόητο πως μια γυναίκα μπορεί να παράξει τέχνη εφόσον το επιθυμεί καθώς πολύ συχνά είναι πρώτα ό,τι άλλο επιτάσσει ο κοινωνικός της ρόλος και έπειτα καλλιτέχνιδα (πολλές φορές με μια ειρωνική χροιά). Δεν είναι εύκολο για τη γυναίκα να υπερβεί τα όρια που τίθενται από πριν για εκείνη αλλά εδώ ακριβώς είναι η πρόκληση. Για εμένα, θα πρέπει να είναι αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει και να μην δίνει σημασία σε εξωγενείς παράγοντες.
– Αν δεν έκανες φωτογραφία, τι άλλο θα έκανες;
– Θα έγραφα ποίηση. Αυτό που κάνω και τώρα, αλλά πιο συστηματικά , με περισσότερη πειθαρχεία.
Μπορείτε να βρείτε το zine της Γεωργίας Πονηράκου σε συνεργασία με τον ποιητή Κωστή Ντέμο και το Void στο παρακάτω link.
Στα παρακάτω link θα βρείτε περισσότερα για την δουλειά της Γεωργίας Πονηράκου:
Babis Giannikakis takes photos 